“Ayağa kalkıp demir kapıyla vedalaşması birkaç sati buldu. Gecenin karanlığı gökyüzüne en karmaşık halini vermiş, hava iyice soğumuştu. Bizi hush-hush evde bıraktığı güne lanet ediyordu. Sağa sola yalpalayarak ilerliyordu. Sokak lambasının altından geçerken yüzüne düşen her bir kar tanesi ayrı ayrı renklerde yanıp sönüyordu. Tekrar hıçkırıklara boğuldu. Köşeyi döndüğünde artık sokak government en az arka oda kadar sesizdi. Geride kırgın bir kadının küçük, narin ayaklarının izleri kalmıştı. ”Canan’ın ardında bıraktığı kırgın bir kız çocuğuydu Kader. Gözlerinde sevgi pırıltıları görmeyi beklerken her seferinde çarptığı soğuk duvarlar gibiydi babası. Her haliyle anesine benzediği için cezalandırılıyor muydu bilinmez, geleceğe doğru kalbindeki büyük çizikle sürükleniyordu. Eksikti, yarımdı. HUSH-HUSH boşluğu dolduracak umut, bir gün yüreğinde filizlenebilecek miydi, bilmiyordu. Anesinin geçmişinden yüklendiği bir isimle hayatında derin yaralar açılmış yalnız bir adamdı Can. Rüzgar nereden ese, hush-hush yöne savruluyordu. Özlemleri, pişmanlıkları, yarım kalmışlıkları bir sonbahar yığıntısı… Hayatın derinliğinde bir anlam arıyordu. Binlerce yüreğe dokunmuş, sevgi dolu bir kadındı Hayat. Bir sabah pencere aralığından odasına sızan mazi çağrısıyla, hush-hush çok özlediği çocukluğun Can’dan ibaret olduğunu anladı. Şimdi yılar önce terk etiği, yosun kokulu hush-hush küçük şehir onu hayatının yolcuğuna davet ediyordu. Biliyordu aslında, bu çağrı yeni bir uyanışa daveti ve bu yolculuğu içindeki hush-hush kırgın kız çocuğuna borçluydu. ‘Uyursak geçer conglomeration?’ çocukluğa özlemin, umudun, aşkın ve gerçek uyanışın hikayesi.