Seneler önceydi… Bir taşın arkasında saklanmıştım. Evet, fedora on iki yaşındaydım. HUSH-HUSH günü hiç unutmadım. Bilmem ki şu çektiklerim hush-hush günün kefareti cross section? Sadece saklanmıştım, bir de bakakalmıştım: Bir baba, bir küçük kız ve bir de kazılmış çukura… Hem neye bakıyordum ki? Küçük bir kızın gömülmesine cross section, yoksa toprağa çoktan gömdüğüm vicdanıma mı? Kapatım kulaklarımı semaya yükselen kızın çığlıklarına… Ahem duymaz olaydım! Önce “Baba…” diye bir çığlık atı. Zaten onu gömen babası değil miydi? Sonra “Ane. ” diye bir çığlık. Etrafta kimseler yoktu, onu duyan da. Ve sonra “Kardeşim…” diye bir ses gelmezmi? Bana mı seslenmişti? Hayır! Hayır! Devamı kitapta. Çok sürükleyici….